Jako największy drapieżnik oceanu, rekiny znane są ze swoich umiejętności łowieckich, niezależnie od tego, czy chodzi o ukradkowe zasadzki rekina grenlandzkiego, czy o przypominający bicz ogon rekina kosogona. Mimo to eksperci nie wiedzą wielu rzeczy o tych zwierzętach w akcji, takich jak ich maksymalna prędkość i siła ugryzienia.

Większość wiedzy naukowej na temat siły ugryzienia pochodzi z eksperymentów z udziałem rekinów trzymanych w niewoli lub z modelowania komputerowego. Nic dziwnego, że praca z „żywymi, dużymi, charyzmatycznymi rekinami na wolności ma poważne ograniczenia logistyczne” – mówi Dan Huber, biolog z Uniwersytetu w Tampie, który bada rekiny.

Jednak podwodny fotograf Brocq Maxey, który pomaga w prowadzeniu firmy nurkowej Shark Explorers z siedzibą w RPA, chciał podjąć to wyzwanie. W ramach eksperymentu Maxeyowi udało się zarejestrować siłę ugryzienia dzikiego, swobodnie pływającego rekina tygrysiego oraz rekina młota – dwóch największych drapieżnych rekinów na świecie – co uważa się za pierwszy przypadek dla tych gatunków.

Badanie siły ugryzienia pomaga naukowcom zrozumieć, w jaki sposób rekiny ewoluowały swoje strategie łowieckie w ciągu ostatnich 400 milionów lat, aby stać się tak skutecznymi drapieżnikami – mówi Huber, który nie brał udziału w nowym eksperymencie.

To także istotne dane dla działań na rzecz ochrony przyrody: Im więcej naukowcy wiedzą o rekinach i ich zachowaniach, tym lepiej mogą opracować plany ich ratowania – mówi.

Biorąc pod uwagę, że Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje rekina tygrysiego za bliskiego zagrożenia, a młoty wielkie za krytycznie zagrożone, zrozumienie, czym żywią się te ginące gatunki, jest niezwykle istotne – wyjaśnia Huber. Jeśli dany gatunek wyspecjalizował się w konkretnej zdobyczy, jak np. zagrożone żółwie morskie, to będą poważne reperkusje, jeśli ten pokarm nie będzie już dostępny.